Prowadź, o Chryste, w prawdzie po ziemi
Żebym stąpając nogami bosymi
Nie czuła kolców, żaru ni chłodu
Bym nie musiała zaznawać głodu.
Prowadź, o Chryste, w prawdzie przez wody
Bym będąc ciągle sternikiem młodym
Do celu swego szczęśliwie przybyła
I wioseł po drodze mych nie zgubiła.
Prowadź, o Chryste, w prawdzie w przestworza
Gdy ziemię już przejdę, przepłynę morza.
Bym nie lękając się swej przyszłości
Mogła cię wielbić też z wysokości.
Prowadź, o Chryste. W prawdzie do siebie
Bym mogła znaleźć swe miejsce w niebie
Bym ciągle Twojej miłości spragniona
Na wieki została przez Ciebie zbawiona.