Bezdenne są jej piwnice
Echo niesie jej słowa
Zgrzytają zębami ofiary
Nadzieja przed nią się chowa
Abstrakcyjna jej postać
Dzierży tysięcy los
Zabiera bezwstydnie
Istnienia głos
Ekwiwalent życia
Jadowity daje
Atakując wolność...
Leniwe spojrzenia
Ekspresja bezruchu
Tony pół oddechu
Aromat świtu
Reakcja źrenicy
Granica odsłony
CZARNY SYRIUSZ
Cierpienie niczym stary,
Cichy pies, drapie drzwi
Ciężko znieść milczeniem
Ciszę jego czarnych oczu
Chudy, głodny w mroku
Chowa głowę, bo wstyd
Ciężar taki nieść za sobą
Czerwoną wstęgę
Czasu śmierci
PRZEMIJANIE
Piękny ten kwiat, wiatrem potargany,
zbyt słaby, odsłania swą nagość,
zapach jego, złośliwym wiatrem gnany,
przez niego, obnaża słodką bladość.
Biały kwiat jabłoni
z welonem wonnym,
ostatnie słońca promyki goni,
swego zapachu zaprzęgiem konnym.
I pewnie spytasz, czemu śmierć zbliża do siebie,
I czemu tak dąży do płatków, oberwania.
I może, zdziwi to ciebie,
ale na tym, polega istota, przemijania.
W ŚWIĘTA BOŻEGO NARODZENIA
Niekochani, skrywają się
za gwiazdami.
Chowając się, w purpurowe
płaszcze snów
w samotności wyczekują
pierwszych gwiazd.
Nikt z nich nie wie,
co się jeszcze może stać
Widzą smutek w oczach
samotnego psa.
Odnajdują siebie, w lustrach
pełnych dzikich łez.
Ich ogień życia, zamiera
właśnie dziś
bo nikt nie chce wiedzieć
że żyje obok nich
Poddają się, bez walki
oddając dom.
Umierają samotnie
w czterech ścianach
gdy za rogiem
rodzi się syn boży
i po śmierci, nadal
są samotni...
EROTYK
Bez ciszy oddechów
Echem światła na ścianie
Z niemym słowem
Iskry szczęścia
Nie wymuszony przez świt
Efekt zespolenia ciał
Religijnie niepoprawny
Element współczesności
Samotnie otwarty
Obiektywnie słuszny
Ważny niezmiernie
Na drganie powietrza
O barwie karmazynu
Śliskie łuki nagości
Ćmy w upojnym cieniu
|
Poezja lustrem duszy